در اوایل قرن ششم میلادی راهبی به نام تامو از هند به چین آمد.
او تعالیم رزمی را در سرزمین خود آموخته بود. تامو که هجده نوع تمرین مخصوص داشت در معبدی بزرگ به نام شاولین به آموزش فنون رزمی پرداختو با این کر به شهرت فراوانی رسید.شاولین قرن ها معروفترین محل برای آموختن اصول رزم بود،اما با گذشت زمان،تعداد فنون رزمی افزایس یافت و در هر منطقه با توجه به نیازمردم،شکل جدیدی پیدا کرد؛برای مثال در شمال چین با وجوددشت های وسیع و جلگه های مسطح فراوان امکان دویدن و پریدن در هنگام مبارزه وجود داشت. به این ترتیب،در این مناطق جهیدن و دویدنبه جزیی تر حرکات و فنون رزمی تبدیل شد،اما در مناطق جنوبی چین به سبب وجود ناهمواری ها و موانع طبیعی همچون رود خانه،مرداب و کوهستان نیازی به دویدن نبود؛زیرا مکان های مبارزه بسیار کوچک بودند. سرانجام در قرن بیستم تمام این سبک ها با هم ترکیب شدند و بدین ترتیب،ورزش ووشو به شکل امروزی متولد شد.
گاه شمار